free hit counter

The Good, The Brute and The Ugly.

Door slavin Cassie van House of Submission

Het was een mooie donderdagavond. Meesteres Kate had mij gevraagd om koffie te zetten, wat ik , dacht ik, zonder problemen wel even zou doen. Het is nog van die heerlijke originele filterkoffie. Drie schepjes koffie op zes streepjes water. Ik kon alleen niet goed zien waar ik  die zes kon vinden, tot ik aan de binnenkant de nummers zag staat. Blindelings volgde ik die, ook al was het  lastig te zien. Gevuld en al zette ik de machine aan en de koffie begon te druppelen. Na een tijdje ging ik kijken of de koffie al klaar was en toen dacht ik…oeps…

Ik zag de cijfers op de zijkant van de glazen kom staan waar de koffie zich in had verzameld, en deze stond inmiddels op acht. Dat was teveel, wat dus zou resulteren in te slappe koffie. Er was maar een manier om zeker te zijn. Ik schonk de koffie in en bracht deze naar Meesteres Kate. Zij had de koffie ook al gezien en wist al dat deze te slap zou zijn. Ik grijnsde een klein beetje en vertelde haar dat ik gemengde gevoelens had. Aan de ene kant wilde ik natuurlijk dat  de koffie perfect zou zijn, zeker voor de Meesteres. Maar stiekem aan de andere kant hoopte een klein beetje dat deze niet goed zou zijn. Meesteres Kate had mij al gewaarschuwd, dat als de koffie niet goed zou zijn, er gevolgen aan zouden vastzitten. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb absoluut niet met voorbedachte rade de koffie verkeerd afgestemd. Daar ben ik een te pietje precies voor en ik houd de Meesteres liever tevreden. Dan ben ik het ook.

Terwijl de koffie werd opgedronken moest ik uit de collectie zwepen er eentje kiezen waarvan ik zou denken ; Ooef, dat is me er eentje. Een zweep die nieuw zou zijn, en misschien wel grensverleggend.

Ik liep de stellingen langs, de collectie is enorm en ik vind het heel lastig om keuzes te maken. Twijfels door mijn hoofd, wat  heeft welke impact, welk gevoel. wat is voor mij geschikt?

Ik koos er een en legde hem neer. Meesteres keek mij aan en  vroeg mij of ik wist  dat ik op safe speelde met deze. Het was een zweep met veel smalle rubberen stroken. Ik had het idee dat deze bij neerkomen wel venijniger zou zijn maar niets blijk minder waar. Ik hing haar terug en keek verder, wederom met de onkunde om te besluiten  wat door mijn hoofd gierde. Ik had ondertussen ook al een andere gezien waarvan ik zeker weten dacht,: Never nooit niet! Het was een zweep met slierten , gemaakt van kleine metalen ringetjes. En toch kon ik het niet laten om deze onder de aandacht te brengen bij de Meesteres.

 Ik keek verder en kwam bij een suède zweep, lange slierten met allerlei knoopjes erin. Ik dacht dat die knoopjes wel pijn zouden doen, vandaar mijn keuze. Meesteres Kate was ondertussen opgestaan en vroeg mij of ik wist hoe een bepaalde zweep heette. Ze liep naar de plaats waar deze lag ik ik liep volgzaam achter haar aan. Ze pakte deze op en liet mij even voelen. Een zware zweep, dikkere stroken en vrij lang.

” Dit is de bruut” zei ze en mijn ogen werden iets groter. Ik was mij aan het indenken wat voor een impact dat  deze zou kunnen hebben. Zo was er nog een tweede genaamd de Ugly. Beiden voelden zwaar. De een met rubberen stroken, de ander leer. Ik was zeker wel onder de indruk ervan en vroeg mij af of zij deze zou gaan gebruiken. Ik vind het heel lastig om in te schatten hoever ik kan gaan. Ik weet  van mijzelf dat ik niet iemand ben die snel zal opgeven en ik verleg graag mijn grenzen. Ik ben perfectionistisch en wil graag dat de Meesteres trots op mij kan zijn.

De polsboeien en enkelboeien was het enige dat ik nog aanhad op het moment dat ik plaatsnam op het strafbankje. Ik leunde voorover en liet mijn handen aan de zijkant hangen die vervolgens met een touw aan de boeien werd vastgemaakt. Mijn enkels en knieen werden met touwen ook vastgemaakt en ik voelde meer touw, vlak onder mijn billen doorglijden. Nadat ze nog een riem over mijn middel had gebonden kon ik geen kant meer op. Wat een heerlijk gevoel. Gebonden vrijheid.

Tot mijn grote verrassing, iets wat ik totaal niet had verwacht was de ballgag die de Meesteres vervolgens zachtjes tussen mijn kaken duwde. De  riempjes werden dichtgesnoerd en het duurde al niet lang voordat er wat kwijl op de grond terecht kwam. Vervolgens legde ze de zweep met metalen slierten voor mijn neus op de grond neer zodat ik er lekker naar kon kijken. Ik grinnikte een beetje zenuwachtig toen mijn ogen ze in beeld kregen. Had ze dat nou echt gedaan? En zou ze er iets mee doen? De radertjes in mijn hoofd begonnen weer te draaien.Omdat ik geen genade kon uitspreken op deze manier krijg ik een metalen… bankschroef? in mijn handen waarmee ik tegen de poot van de strafbank kon tikken. Nou ja, natuurlijk niet echt een bankschroef, maar meer voor het mannelijke geslachtsdeel. Althans, dat denk ik, ik kende het item niet.  Mijn lichaam was koud en moest  eerst worden opgewarmd. De handen van Meesteres Kate kletterden op mijn billen. Vaak en met gepaste snelheid om ze alvast  een mooie rode gloed te geven en op te warmen.. Wat ze ook  zeker deden. Er zaten al wat kleine sporen op van een cane die eerder was gebruikt voor het maken van een paar mooie foto’s . De cane kwam ook later zeker nog aan bod om de sporen een beetje meer te laten leven.

Langzaamaan werd er uitgebreid naar de zwepen. Meerdere zwepen kwamen aan bod.  Vergeef  me, ik zou echt de volgorde niet meer weten. Maar ik weet nog wel dat  toen eenmaal de Bruut voor de eerste keer neerkwam, ik het  gewicht voelde. Wat een ding! Ik was zeker onder de indruk en bij elke slag voelde ik de pijn. Sommige slagen voelde meer als een echo, een gold die door mijn lichaam vloeide. Een trans die mij eraan herinnerde dat ik leefde om vervolgens weer een scherpere pijn te voelen op een stukje huid wat een tijdje gespaard was gebleven.

Tijd voor een korte pauze en Meesteres Kate had even mooi de tijd om de sporen op mijn ronde billen te bekijken. Ineens scheen er een licht en had ze een lamp op mijn achterste gezet om het beter te kunnen bekijken. De ballgag was inmiddels al uit dus ik kon mij moeiteloos verwoorden toen ik door de grond zakte van schaamte omdat ze een haartje hier en daar had ontdekt die ik over het hoofd had gezien. Ik wilde wegkruipen maar kon nergens naartoe.  Voor een moment had ik het daar heel moeilijk mee en schoot ik bijna vol. Wat moest ze wel niet van mij denken.

 Dit gebeurde overigens voor de Bruut en de Ugly op mij neerdaalden. Ook de kettingzweep kwam aan bod later, die is echt niet voor de beginner kan ik iedereen vertellen. Oei oei, wat is dat een gemene. Misschien kunnen we die omdopen tot The Mean. Maar ik voelde mij wel trots dat ik haar had doorstaan.

Zoals ik al zei, de volgorde en wat er allemaal is gebruikt is mij niet bijgebleven op een paar hoogte en dieptepunten na. En over punten gesproken, op een gevoelige huid  voelen die kleine prikkers van de wartenberger wiel zoveel scherper.  Vooral op de al gevoelige plekken en ik kon mij nergens verstoppen ervoor. Het kietelde en het prikte. Er was geen uitweg.

Er kwam een volgende opdracht. Meesteres Kate heeft denk ik heel goed door hoe ik in elkaar steek en hoever ze met mij kan gaan en vertelde mij dat ik moest aangeven wanneer ik de volgende slag van een bepaalde zweep kon hebben. Ik herinner me nog dat deze bij elke slag doordrong tot het  diepst van mijn lijf en ik had zeker een momentje nodig om ervan bij te komen. Opgeven? Zeker niet.  Was dit de geheimzinnige abdias, de lange vlecht?  Nu ik er langer over nadenk, misschien wel. Wie weet kom ik er ooit achter. Ik voelde mij trots weer dat ik deze opdracht had volbracht. De Meesteres veranderde de opdracht. 5 slagen, geen genade. Pas  na de 5 was het toegestaan. Dapper als ik was hield ik vol. En dit was volgens mij de Tawse, die hiervoor werd gebruikt. Tijdens sommige slagen wilde ik wel genade zeggen. Pijn deed het zeker, maar het  was o zo fijn, en vooral het moment na de vijfde. Hopelijk is de Meesteres net zo trots op mij als ik dat ben.

Pas bij de laatste.. deze  leren dubbele plak. Het  was bij deze , die voor een tweede keer die avond gebruikt werd, dat ik mijn genade uitsprak  en ik brak. Ik voelde me goed, en toch kwamen de eerste tranen over mijn wangen rollen. Alle energie was eruit en my god, wat was het een bevrijding. Meesteres Kate legde een handdoek over mij heen en maakte mij los. Ik trilde en toen ik eenmaal rustig zat , glas cola in mijn handen en een zorgzame Meesteres die mij in haar armen nam, drong alles tot mij door. Dit was waar ik mij thuis voelde. Waar ik mij prettig voelde. Mij veilig voelde en mijzelf kon zijn.  

Naderhand toen ik weer helemaal bij zinnen was kon ik een kijkje nemen op de tafel welke spullen er nog meer waren gebruikt. Zwepen, slapper, cane. Ze noemde een abdias, een metalen handvat met een leren vlecht eraan van ongeveer 50 cm. Die kon ik mij helemaal niet herinneren . Het mysterie van de avond. En ik was flabbergasted van een roller met spikes, de rol was ongeveer 15/20 cm breed met scherpe puntjes. Ook die kon ik totaal niet plaatsen. Het laat mij weer zien, waar dat koppie helemaal heengaat tijdens zo’n spel, en ik blijf het fantastisch vinden.

Meesteres Kate, heel erg bedankt.

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.